Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 22, 2006

22.9.2006

Καλημέρα! Σήμερα ξύπνησα με κορμί κουρασμένο και καταπονημένο, έτσι αποφάσισα να μου ευχηθώ καλημέρα μπας και το πιστέψω. Η χθεσινή μέρα ήταν λιγάκι overdose. Δεν έκανα τίποτα άλλο από το να γράφω post και να τα στέλνω στο Blogaki μου. Πήρα μεταξύ άλλων και γενναίες αποφάσεις, ότι το Blog αυτό θα συμμαζευτεί, αρκετά ασχολήθηκε μαζί σου και τώρα θα περάσει σε κάτι πιο δημιουργικό: να ασχολείται με τα τραγούδια της Αρλέτας που τουλάχιστον έχουν υπόθεση. Εσύ κι εγώ δεν έχουμε πια τίποτα να μοιραστούμε. Ναι δικό μου το φταίξιμο και το χρεώνομαι. Είπαμε ας πρόσεχα εσύ «τι φταις»; Εγώ με βάζω σε θέση κατηγορούμενου μονίμως, έτοιμη να απολογηθώ και γι αυτά που δεν φταίω. Αφού με βαρύνει το φταίξιμο το μεγάλο. Όλα από κει και πέρα πήγαν στραβά και γι αυτό αιτία είμαι εγώ. Με κατατρέχουν οι τύψεις όταν σκέφτομαι τη στιγμή που με την ,μεγαλύτερη, την πιο αβάσταχτη ελαφρότητα είπα: Ας σταματήσουμε εδώ, ενώ εσύ με υποδέχτηκες με μια μεγάλη αγκαλιά. Εδώ έχω κολλήσει... Αν μπορούσα να αλλάξω εκείνο το δευτερόλεπτο, αν γινόταν να φέρω τον χρόνο πίσω! Κάτι θα πρέπει να κάνω. ΚΑΤΙ Προς το παρόν στοίχειωσα σ΄ αυτό το Blog και παραδέρνω. Πού είναι οι αποφάσεις οι χθεσινές; Πού είναι το κουράγιο μου; Πού είσαι εσύ; Σου αφιερώνω ένα τραγούδι της Αγαπημένης σου- της αγαπημένης μας Αρλέτας, έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά: Τι λες για το… για να δούμε… Την Εκδρομή από τα κρυφά που θα ‘πρεπε να αφήσω κρυμμένα!!! Υπέροχο! Σιγοντάρει ο Πάνος -ή ο Χάρης κατσιμίχας, πάντα τους μπερδεύω)

Δεν υπάρχουν σχόλια: