2.3.07 Καλημέρα

Σήμερα έχω τις μαύρες μου. Ξύπνησα με μια αίσθηση εγκατάλειψης, απάλειψης από τον κόσμο σου. Η σιωπή σου κι αυτά τα κουφά μηνυματάκια σου πως είσαι εκεί, είσαι από ‘δω μ έχουν διπλώσει στα δύο. Μόνο εδώ δεν είσαι και δε θέλεις να είσαι. Με φοβάσαι λες και δε μου ‘χεις εμπιστοσύνη πια. Και ‘γω απαντώ σε φιλικό επίπεδο πως είμαι καλά και να μην ανησυχείς (αν ανησυχείς). Και περιμένω να ξημερώσει για να τρέξω στο Blog μου για να πω όσα δεν σου είπα, όσα δεν τόλμησα να πω. Όχι δεν το διαβάζεις, δεν έχεις καμιά σχέση με την τεχνολογία, την κράτησες έξω απ τη ζωή σου (όπως κράτησες και μένα). Και γω απαντώ σαν ηλίθια: «να προσέχεις». Και να ‘μαι μπροστά στην οθόνη που σχηματίζει με κάθε άγγιγμα του πλήκτρου λέξεις τόσο ξένες για σένα και τόσο απαραίτητες για μένα όπως το «σ αγαπώ», «σε θέλω», «μου λείπεις». Και πιστή στο αγαπημένο μου σιορ, αρχίζω να αμφιβάλλω: άραγε όντως δεν το διάβασες ή το διάβασες και προτίμησες την σιωπή. Το να μου πεις πως «δεν έχεις σχέση με την τεχνολογία» ήταν κατ’ ακρίβεια πως «δεν έχεις σχέση με ότι γράφω»; Πόσο με σκοτώνουν τα μισόλογα. Πόσο με σκοτώνει ο εαυτός μου που ψάχνει στο χρώμα της φωνής σου να βρει «ιχνοστοιχεία» αυτού που ζήσαμε κάποτε για να αρπαχτεί… να ελπίζει. Δίκιο έχουν πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και στην περίπτωσή μου μάλλον, μετά από μένα. Κάτι όπως το χούι φαντάζομαι. Όμως μην ανησυχείς θα ‘μαι καλά, ήδη νιώθω λίγο καλύτερα. Με ακόμη ένα καφέ και τέσσερα τσιγάρα και ένα τραγούδι απ το κομπιούτερ μου θα είμαι λειτουργήσιμη . …(Βλέπεις εγώ την πάω την τεχνολογία, είναι μέσα στη ζωή μου). Τραγούδι. «Καλημέρα» με τον Νίκο Παπάζογλου γιατί μόνο αυτό μου πάει αυτή τη στιγμή. Εγώ κι ο εαυτός μου. Για σένα, ξέρω. "Εγώ μιλάω με τραγούδια" από το "Εκτός έδρας"